مدیتیشن
در چهارم: خود افزایی
چهارمین در خود افزایی (self – extension) یا توسعه نفس است واژه مال من در اینجا واژه ای کلیدی است انسان خود را با اندوختن پول می گسترد با قدرت اندوزی با بزرگتر و بزرگتر و بزرگتر شدن: میهن پرستی که می گوید: این مملک من است و این بزرگترین کشور دنیاست می توانی از میهن پرستی هندی بپرسی: وی مدام از هر کنج و گوشه ای فریاد می زند: اینجا پانیابومی (panya bhumi) است – این سرزمین شریف ناب ترین دیوار عالم است.
یک بار به اصطلاح قدیسی نزد من آمد یک راهب هندو و گفت: تو باور نداری که اینجا کشوری است که در آن بوداهای بسیار آواتارهای بسیار و تیر تانکاراهای فراوان زاده شده اند – راما کریشنا و دیگران چرا؟ - چون اینجا شریف ترین سرزمین جهان است.
به او گفتم: واقعیت دقیقا برعکس است: اگر ببینی که در همسایگی ات هر روز یک دکتر به خانه کسی می آید – گاهی اوقات یک وایدیا (vaidya) یک پزشک یک حکیم (hakim) یک استاد طب سوزنی یک طبیب طبیعت درمانی و این و آن – از این چه می فهمی؟
گفت: ساده است! این را می فهمم که آن خانواده بیمار است.
در مورد هند نیز همین قضیه مصداق دارد: به بوداهای بسیار نیاز است به نظر می آید که کشور کاملا بیمار و آسیب دیده باشد این همه شفادهنده این همه طبیب! بودا گفته: من یک طبیب هستم و می دانی که کریشنا هم گفته: هرگاه که تاریکی در عالم باشد هر زمان که گناه در جهان باشد و هر وقت قانون کیهان مختل شود من باز خواهم آمد بنابراین چرا وی در آن زمان آمده بود؟ این آمدن باید به همان سبب بوده باشد و چرا این همه وقت به دفعات بسیار در هند؟
اما میهن پرست پر نخوت پرخاشجو و خودپرست است وی مدام دارد اعلام می کند: کشور من خاص است آیین من خاص است معبد من خاص است کتاب من خاص است مرشد (guru) من خاص است و همه اش هیچ چیزی نسیت این فقط نفس پرستی و داعیه نفس است.
معدودی از مردم با همین مال من به قلاب گیر می کنند – جزم اندیش وطن پرست هندو.