ترجمه های جدید
باورها، تردید ها و زخم های روحی
".......... اگر باور کنی، ناباور هم خواهی بود. هیچکس نمی تواند بدون ناباوری، باور داشته باشد. بگذار یک بار و برای همیشه روشن شود: هیچکس نمی تواند بدون ناباوری، باور کند. هر باور پوششی است برای ناباوری.
باور فقط یک پیرامون است برای مرکزی به نام تردید؛ چون تردید وجود دارد، شما باور ایجاد می کنید. تردید آزاردهنده است، دردناک است. چون تردید یک زخم است، آزار می دهد، تو را وادار می کند که تهی بودن درونت را، جهلت را احساس کنی. می خواهی آن را بپوشانی. ولی آیا فکر می کنی که با پوشاندن آن زخم با یک گل سرخ، دردی دوا خواهد شد؟ آیا فکر می کنی که آن گل سرخ می تواند آن زخم را ازبین ببرد؟ درست عکس این است!
دیر یا زود آن گل سرخ بوی تعفن آن زخم را به خودش خواهد گرفت. به سبب همان گل سرخ آن زخم بهبود نخواهد یافت؛ درواقع به دلیل آن زخم گل سرخ ازبین خواهد رفت.
و شاید بتوانی کسی را که از بیرون نگاه می کند فریب بدهی __همسایگان شاید فکر کنند که گل سرخ وجود دارد و زخمی وجود ندارد__ ولی چگونه می توانی خودت را فریب بدهی؟ این غیرممکن است. هیچکس نمی تواند خودش را فریب دهد، جایی در اعماق وجود تو می دانی، باید بدانی که آن زخم وجود دارد و تو آن را در پشت یک گل سرخ پنهان کرده ای. و تو می دانی که آن گل سرخ یک چیز قراردادی است: در درونت رشد نکرده است، آن را از بیرون چیده ای؛ درحالی که آن زخم در درونت رشد کرده، آن را از بیرون نچیده ای.
کودک تردید را با خودش می آورد __تردید درونی امری طبیعی است. به سبب تردید است که او سوال می کند وجویا می شود. برای یک پیاده روی صبحگاهی همراه با یک کودک به جنگل برو. او چنان زیاد سوال می کند که حوصله ات سر می رود و می خواهی به او بگویی که خفه شود! ولی او به پرسیدن ادامه می دهد.
این سوال ها از کجا می آیند؟ برای کودک طبیعی هستند. تردید یک توان درونی است: این تنها راهی است که کودک می تواند جویا شود و جست و جو و تحقیق کند. هیچ اشکالی در آن نیست. کشیشان شما یک دروغ به شما گفته اند که شک و تردید اشتباه و خطا است. هیچ اشکال و ایرادی در شک کردن و تردید داشتن وجود ندارد. طبیعی است و باید پذیرفته شود و مورد احترام قرار گیرد. اگر به تردید هایت احترام بگذاری، دیگر یک زخم نیست: وقتی آن را طرد کنی، به یک زخم تبدیل می شود.
بگذار این نکته روشن بشود: تردید به خودی خودش یک زخم نیست. یک کمک بزرگ است، زیرا تو را یک ماجراجو و مکتشف می سازد. تو را در پی حقیقت به دورترین ستارگان می برد، تو را یک زایر می سازد. تردید داشتن ناسالم نیست. تردید زیباست، شک کردن معصوم است و طبیعی است. ولی کشیشان در طول اعصار آن را محکوم کرده اند. به سبب محکوم سازی آنان، آن تردید که می توانست شکوفایی توکل و اعتماد شود، یک زخم متعفن گشته است. هرچیزی را که محکوم کنی یک زخم می شود، هرچیزی را که طرد کنی یک زخم می شود.